Μια όρθια φαρδιά σακούλα με μια ψάθινη πλατιά καπελαδούρα από πάνω της. Και μέσα τους αφανής ένας άνθρωπος καλύπτεται. Από διαίσθηση υποθέτω πως για κορίτσι πρόκειται. Περιμένει στη βαθιά σιωπή του βυθισμένο. Αυτό το άγνωστο και μη φαινόμενο κορίτσι έμελλε να διακόψει τη μοναξιά μου, να ζήσει δυο μήνες μαζί μου, να συνταράξει τη ζωή μου και ….
Το μικρό αυτό έργο, το έχω γράψει Φθινόπωρο 1992 και αφιερώνεται
- Σε όσους ο ρομαντισμός τους παραμένει αλώβητος από τον κατακλυσμό της σημερινής υλιστικής πλημμυρίδας.
- Σε όσους ο ρομαντισμός υπάρχει μεν, αλλά υποχρεώνεται σε αδράνεια, από τη σημερινή εμφανή σκληρότητα των σχέσεων ανθρώπου με τον άνθρωπο.
- Σε όσους ο συναισθηματικός τους κόσμος καταπιέζεται από το ψυχοκτόνο άγχος, που συσσωρεύει μέσα τους ο διαρκής και άγριος αγώνας της επιβίωσης.
- Σε όσους αισθάνονται αιχμάλωτοι μιας κάποιας ηλικίας αλλά είναι σε θέση ακόμη να επιστρατεύσουν δυνάμεις για μια νοερή απόδραση προς τα νεανικά τους χρόνια. Και να ζήσουν ακόμα μια φορά νέοι.
- Σε όσους προβληματίζονται στα θέματα: Οικολογία. Συνέπειες της διαφήμισης στην ελεύθερη κρίση του ατόμου. Διαμορφούμενες νέες αντιλήψεις στις σχέσεις μεταξύ των ετερόφυλων νέων και η φθοροποιός επίδραση, συχνά, της πολιτικής στον κοινωνικό μας βίο.
Αλλού εσύ, αλλού εγώ.
Το σπίτι αυτό, που ζήσαμε μαζί
κι οι σκιερές πλαγιές του Μπέλες
που αλωνίσαμε μαζί
βουβά μας χαιρετούν.
Αυτά μας φιλοξένησαν.
Αυτά και γίναν εθελοντικά
Η νυφική παστάδα μας,
Που τόσο την τιμήσαμε.
Η χλόη που επάνω της
μας δέχτηκε,
τα φύλλα από τα δέντρα
που πρόθυμα μας σκίαζαν,
του χρόνου δεν θα είναι ίδια πια.
Κι εμείς δεν θάμαστε ίδιοι πια.
Ηδονικές κραυγές
και στεναγμοί μας
δονούσαν την ατμόσφαιρα.
Ας ήταν να μην έσβηναν.
Κι αν ποτέ τύχει οι δυο μας
χωριστά να περπατήσουμε
στα ίδια βήματά μας,
να τις ακούγαμε και πάλι.
Και να ζωντάνευε το παρελθόν,
που δε θα το ζήσουμε ξανά.
.JPG)
…Η υπηρεσία φεύγει. Η κυρία ξανακάθεται στην πολυθρόνα, ανοίγει το βιβλιο, ανασύρει από μέσα μια ένθετη κόλλα χαρτιού διπλωμένη. Την ξεδιπλώνει και διαβάζει
Ένα σου δάκρυο
σαν της αυγής δροσοσταλίδας
στο μάγουλο κύλισε.
Τότε πλησίασε προσκυνητής
Μια ηλιαχτίδα
και το φίλησε.
Ο Μιχαήλ για τη Ζωγραφούλα
Ανασύρει από το βιβλίο και δεύτερη κόλλα διπλωμένη. Την ξεδιπλώνει και διαβάζει
Κι αν σχίζεται η καρδιά μου
από τα δάκρυά μου,
μπορεί να λυπηθείς.
Μα πίσω μην ερθείς.
Ο Μιχαήλ για τη Ζωγραφούλα
Ξαναδιπλώνει τις κόλλες, τις τοποθετεί μέσα στο βιβλίο, κλείνει το βιβλίο και με έναν βαθύ στεναγμό ψιθυρίζει
«Ναι Μιχαήλ, ξέρω ότι έκλαψες. Κι εγώ έκλαψα. Μα έτσι το ήθελες εσύ. Και είχες δίκαιο.»
Ξαναδιπλώνει τις κόλλες, τις τοποθετεί μέσα στο βιβλίο, κλείνει το βιβλίο και με έναν βαθύ στεναγμό ψιθυρίζει
«Ναι Μιχαήλ, ξέρω ότι έκλαψες. Κι εγώ έκλαψα. Μα έτσι το ήθελες εσύ. Και είχες δίκαιο.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου